#Czternaście

A miało być tak pięknie. Miałam się wyspać.

- No wstawaj, no! – brunet uparcie ciągnął mnie za rękę, a ja ani drgnęłam. Mruknęłam niewyraźnie pod nosem i jeszcze bardziej zakryłam się kołdrą. Usłyszałam głośne westchnienie mężczyzny. W końcu kucnął obok łóżka, uważnie wpatrując się w moją łagodną twarz. Podniósł rękę do góry i odgarnął czarne włosy z mojego czoła. Otworzyłam delikatnie oczy, a on tylko się uśmiechnął:

- Grzesiek… – mruknęłam w poduszkę. Przejechał kciukiem po moim policzku i wstał gwałtownie. Wycofał się do drzwi z szerokim uśmiechem. Nacisnął klamkę i rzucił za siebie:

- Tylko masz wstać!

- Nie wstanę – jęknęłam, odwracając się na drugi bok. Niewyobrażalnie wielkim skokiem Łomacz znalazł się przede mną i zlustrował pytającym wzrokiem – Wszystko mnie boli.

- Grałaś tylko jednego seta – odparł, głaszcząc mnie po ramieniu.

- O jednego za dużo – warknęłam sarkastycznie – Jesteś mistrzem w pocieszaniu.

- Ba! Bo to ja – wypiął dumnie pierś do przodu. Naprawdę lubiłam tego mutanta, a podtekstowy wzrok Lei i Elizy wcale na mnie nie działał. Może czasami wyglądało tak jakbyśmy przechodzili ciężkie chwile w stażowym związku, bo zdecydowanie za często się sprzeczaliśmy. Oboje wysłalibyśmy siebie nawzajem w kosmos bez możliwości powrotu. Po prostu, oboje byliśmy uparci. Kolejny raz jego zarośnięta twarz mignęła mi przed oczami, a potem wydałam z siebie tylko pisk. Rozgrywający zdecydowanie za bardzo chciał, abym zmazała mu ten przeklęty uśmieszek z twarzy. Nie dość, że wszystko mnie bolało, to musiałam teraz wisieć na jego rękach, gdyż postanowił podnieść mnie do góry.

- Idziemy na śniadanko! – poruszył zabawnie brwiami.

- Połóż mnie z powrotem, wielkoludzie – fuknęłam. Brunet westchnął ciężko i mimo prób przekonywania, położył mnie z powrotem na miękkim materacu. Szarpnęłam kołdrą i zakryłam się po sam nos.

- No chodź! Nie obijaj się, mała! – dzielnie próbował mnie namówić na wyjście z mojej tymczasowej jaskini. Zauważając brak odzewu z mojej strony, wyciągnął mi poduszkę spod głową, nieudacznie ciągnąc za włosy.

- Do cholery jasnej, Łomacz, strzało! – warknęłam, zaciskając pięści na prześcieradle – Jeszcze raz, a zobaczysz!

- No co zobaczę? – uśmiechnął się szeroko, poruszając brwiami. Delikatnie ściągnął ze mnie kołdrę, śmiejąc się głupkowato. Podniosłam się powoli do pozycji siedzącej, ciskając błyskawicami w jego stronę. Brunet narzucił kołdrę na plecy i podszedł do drzwi.

- No proszę Cię! – jojczałam, załamując ręce. Westchnął głęboko i odrzucił mi pościel, pod którą od razu się zakopałam. Zerknęłam na niego spod czarnych rzęs i ponownie przyłożyłam głowę do materaca, bo poduszki już nie było.

- Śpij, leniu – mruknął spokojniej. Pomachał mi ręką i przekroczył próg. Usłyszałam głuche plaśnięcie i głowa Grześka ponownie utkwiła między drzwiami i futryną. Spojrzałam na niego pytająco. – Ama, możemy potem porozmawiać? Muszę Ci coś powiedzieć.

- Jasne – mruknęłam, przymykając powieki – Idź, Grzesiu kłamczuchu!

Roześmiał się gardłowo i zamknął za sobą drzwi. Co to by było za święto, gdybym zasnęła. Skądże. Szeroki uśmiech rozgrywającego utkwił mi w pamięci i za nic nie mogłam go stamtąd wyrzucić. Co dopiero iść znowu spać. Westchnęłam głośno i przeciągnęłam się na materacu. Nie wiem gdzie wybyły moje dwie lokatorki, ale mam nadzieję, że nie wrócą za szybko. Leniwie wstałam z łóżka, podchodząc do szafy, przy okazji drapiąc się lekko za uchem. Wyciągnęłam z niej ubrania i trochę szybciej skierowałam się do łazienki. Gdy wychodziłam z kabiny, usłyszałam krzyki na korytarzu i głośne rozmowy w naszym pokoju. Wysuszyłam szybko włosy ręcznikiem i wciągnęłam na siebie ubrania. Zerknęłam w lustro i wyszłam z łazienki. Na podłodze głośno debatowała cała grupa siatkarzy od Ignaczaka po Wiśniewskiego w szarym sweterku. Zmierzyłam ich wszystkich zdziwionym wzrokiem.

- O, wstałaś! – krzyknął Grzesiek, opierając się łokciem o stolik. Wzruszyłam delikatnie ramionami.

- A wy co tu robicie? – zapytałam szybko, wpychając koszulkę i spodenki do szafy.

Siatkarze spojrzeli po sobie, myśląc nerwowo.

- Idziemy na spacerek – wykrzyknął pierwszy Igła – Idziecie z nami?

- Uwierzę we wszystko, ale nie w to – westchnęłam cicho i zasznurowałam buty. – Ale że jestem tolerancyjna i mało mnie obchodzi to, co macie zamiar zrobić… Więc idziemy na spacerek.

Większość z nich odetchnęła z ulgą i zaczęli szybko podnosić się z podłogi. Jeden za drugim wybiegali z pokoju, ciągnąc mnie do windy.

- A Eliza i Lea? – zapytała szybko, wciskając się do windy.

- Czekają na dole – oznajmił Bartek i nacisnął guzik. Nie wiem czy ta winda przystosowana była do jazdy z dziesięcioma siatkarzami, w czym każdy z nich na pewno nie ważył tylko co piórko. Całe szczęście, że dobrnęliśmy na parter. Eliza siedziała znudzona na sofie i wsłuchiwała się w słowa Lei, która zawzięcie rozmawiała przez telefon. Można tak powiedzieć, bo co chwilę jednak warczała do słuchawki. Poklepałam ją po ramieniu i wszyscy razem wyszliśmy z budynku. Rudowłosa podbiegła do mnie szybko, lawirując między wielkoludami. Złapała mnie pod ramię.

- Wiesz co tu się dzieje? – szepnęłam jej do ucha.

- W cholerę – mruknęła cicho – Podobno nie ma Anastasiego, tak słyszałam. Ale nie jestem pewna, w końcu tamta zgraja to plotuśnicy jakich mało.   

Roześmiałam się cicho i szłam, prowadzona przez Elizę. Powolnym tempem doszliśmy do miasteczka. Przy ulicy było tyle kawiarni jak nigdzie w Warszawie. Mało sklepów i dużo, dużo jedzenia. Od razu poczułaś ścisk żołądka, a z mojego brzucha wydobyło się głośne burczenie. Przechodzący obok nas Piotrek, uśmiechnął się szeroko:

- Domaga się, co?

Parsknęłam śmiechem i razem z Kołodziejczyk weszłyśmy do cukierni. Kupiłam parę rogalików, które skonsumowałam w drodze do jakiegoś centrum. Pięć minut później okazało się co to za centrum. Ogromny budynek koło małego skweru. Weszliśmy do środka. Owiał nas chłodniejszy podmuch powietrza. Z głośników płynęła spokojna melodia jak w windzie w moim apartamencie. Spojrzałam na uśmiechniętych siatkarzy.

- Co wy wymyśliliście? – zapytała szybko Eliza, patrząc znacząco na Winiarskiego i Ignaczaka.

- My? Nic! – oburzył się Michał i wyprzedził nas o dobre pięć metrów, ale i tak było widać jak zwija się ze śmiechu. Zacisnęłam wargi, zerkając na wyjątkowo rozbawionego Kubę. Podeszłam do niego cicho i złapałam za ramiona.

- Kubuś… - zaczęłam z szerokim uśmiechem, ale Kurek szybko mi przerwał.

- Co się spoufalasz z wrogiem? Nie podrywaj Kuby, on sam musi sobie znaleźć dziewczynę – zbeształ mnie przyjmujący, zdejmując moje dłonie z ramion rudzielca. Po mojej drugiej stronie pojawił się Grzesiek, który szybko objął mnie ramieniem i przekrzywił głowę w bok.

- Nie marszcz się, bo ci tak zostanie – zauważył i wskazał na mnie palcem. Przeszliśmy tak prawie przez całe centrum, a towarzystwa siatkarskiego z sekundy na sekundę było coraz miej. W końcu zostałam ja, Eliza i Lea oraz Grzesiek i Kuba. Atakujący sprawdził kieszeń z tyłu i uśmiechnął się pod nosem.

- Co wy kombinujecie? – zapytała szybko Eliza, rozglądając się nerwowo. Łomacz wzruszył ramionami i wepchnął nas do jednego z ogromnych sklepów.

- Albo zaraz mi powiecie co tu się dzieje albo porozmawiamy inaczej! – warknęłam, zatrzymując się tuż przed rozgrywającym, który musiał gwałtownie zastopować.

- Tajemnica, mała – wzruszył ramionami.

- Pieprzę twoją tajemnicę, Grzesiek. Porozmawiaj sobie dzisiaj z Jaroszem – fuknęłam i odwróciłam się od niego na pięcie. Wyszukałam wzrokiem Elizę, która zafascynowana przechodziła między wieszakami i manekinami. Patrzyła na metki, a je oczy z minuty na minutę robiły się coraz większe.

- Nie wiem po co tu jesteśmy – mruknęła do mnie, przesuwając wieszaki.

Wzruszyłam lekko ramionami i usiadłam na kanapie, która stała pod ścianą, zaraz naprzeciwko przymierzalni. Z obojętną miną wpatrywałam się w pomalowane na pastelowy kolor paznokcie. Odruchowo stukałam stopą o jasne płytki. Zerknęłam ukradkiem na Elizę, która z niedowierzaniem kręciła głową, patrząc na strojne sukienki. Nagle wyrósł przede mną Łomacz i kucnął szybko. Oparł się jedną dłonią o moje kolano, a drugą podrapał się w brodę.

- Przestań się dąsać – mruknął, mrużąc lekko oczy.

- Nie dąsam się – wzruszyłam kolejny raz ramionami. Wbiłam wzrok w zasłony przymierzalni, które znajdowały się gdzieś za jego ramieniem. Brunet pociągnął mnie za rękę.

- Spójrz na mnie – uśmiechnął się lekko. Niechętnie spojrzałam w jego błękitne tęczówki, które promieniały teraz radością. Patrzył na mnie tak zafascynowany jakby zobaczył wróżkę. Uśmiechał się i mrugał oczami na przemian. W końcu ukłułam go lekko palcem w klatkę piersiową. Ocknął się gwałtownie. Jego twarz natychmiast przybrała poważniejszy wyraz.

- Gniewasz się na nas? – zapytał szybko, łapiąc mnie za dłonie.

- Ciekawe za co – bąknęłam – Co wy kombinujecie?

- Tajemnica – mrugnął okiem i uśmiechnął się szeroko.

- Już mówiłam, co myślę o twojej tajemnicy – warknęłam i wyswobodziłam dłonie z jego uścisku. Westchnął głęboko i przysunął się jeszcze bardziej.

- Matko, Ama… Dostaliśmy zaproszenie na bankiet sponsorski i musimy jechać – mruknął cicho.

- I o to tyle szumu? – zapytałam zdziwiona. Rozgrywający wzruszył tylko ramionami. – Grzesiek, czy trzeba było robić z tego taką tajemnicę?

- Trzeba, bo jedziecie z nami – oznajmił, wodząc wzrokiem po mojej twarzy. Czułam jak moje policzki się czerwienią, bo i mi było nadzwyczaj gorąco. Wypuściłam głośno powietrze i poklepałam siatkarza po policzku. Uśmiechnął się lekko i ustał przede mną. Wyciągnął dłoń, którą złapałam, i podniósł mnie do góry. Złapał pod ramię i poprowadził między stojakami. Co rusz wybierał nowe sukienki, wciskając mi je w dłonie. Z dziesięcioma wieszakami wpadłam do przymierzalni. Łomacz stał na czatach, ale jestem pewna, że zaglądał przez ciemną kotarę. Za każdym razem, gdy to robił, Eliza, która notabene stała niedaleko nas, skrzeczała przeraźliwie, co odstraszało skutecznie rozgrywającego. W końcu niezadowolony usiadł na kanapie i założył ręce na piersi. Wyszłam w pierwszej, potem drugiej, a następnie trzeciej. Włosy elektryzowały mi się niemiłosiernie, a nie miałam co z nimi zrobić. Kołodziejczyk związała mi je szybko w kucyk i ponownie wepchnęła do przymierzalni. Piąta, a może dziesiąta sukienka z kolei także im się nie podobała. Zerknęłam ukradkiem na Elizę, która bezradnie rozłożyła ręce. Szybko jednak w jej oczach zobaczyłam błysk i z szerokim uśmiechem rudowłosa pognała między wieszaki. Już miałam podejść do Łomacza i usiąść koło niego, gdy rozdzwonił się mój telefon. Wygrzebałam go z kieszeni spodni i odebrałam machinalnie:

- No, co tam? – piękne przywitanie na wstępnie.

- Mała, jest problem z mieszkaniem w Gdańsku – uśmiechnęłam się szeroko na dźwięk głosu Kostka. Ukradkiem zerknęłam na Grzegorza, który poruszył się niespokojnie na kanapie, patrząc zawzięcie na mój telefon.

- Jak to problem? – zapytałam ciszej, gestem przywołując bruneta, aby rozsunął zamek sukienki, bo podszewka strasznie mnie drapie. Podszedł powoli, łapiąc za suwak.

- Dowiedziałem się, że jednak nie przydzielą nam żadnego pokoju w akademiku – westchnął głośno.

- To mam zadzwonić do Olka? – zapytałam szybko i wzięłam głęboki wdech, gdy Łomacz delikatnie rozsuwał beżową sukienkę.

- Gdybyś mogła… – szepnął z nadzieją i roześmiał się cicho – No słońce, to bierz się do roboty.

- Pogadam z nim – uśmiechnęłam się do słuchawki – To pa, słońce.

Rozłączyłam się i spojrzałam na Grześka, który patrzył na mnie znacząco. Natychmiast zabrał ręce, które zacisnął lekko na moich ramionach i z powrotem usiadł na kanapie. W końcu przybiegła Eliza, wciskając mi kolejną sukienkę i popychając do przymierzalni. Założyłam ją szybko i wyszłam zza kotary. Rudowłosa pokazała kciuki uniesione do góry. Mimo miny bruneta, jego oczy zaświeciły się radośnie, lustrując mnie od góry do dołu i z powrotem.

- Teraz tylko buty – roześmiała się Kołodziejczyk. Zerknęłam w stronę rozgrywającego, który szybko odwrócił wzrok. Skrzywiłam się nieznacznie i wsunęłam na stopy jasne platformy. Ustałam obok Elizy, która była teraz ode mnie znacznie mniejsza. Podczas gdy siatkarz uparcie wpatrywał się w ekspedientkę przy manekinie, ja mruknęłam do przyjaciółki:

- Dzwonił Kostek. Powiedział, że nie dostaniemy mieszkania w Gdańsku.

Rudowłosa zaprzestała wyglądania ponad stojakami i zwróciła szary wzrok na mnie.

- Jak to nie dostaniemy? – zapytała nerwowo.

- Normalnie – wzruszyłam ramionami i przeczesałam włosy palcami – Będziemy musiały wykorzystać litościwość Olka. Nie wiem czy ma tyle miejsca u siebie, w końcu jeszcze u niego nie byłam.

- Że też ten idiota musiał zepsuć mój humor teraz – warknęła cicho, odwieszając sukienkę na swoje miejsce. Parsknęłam cicho śmiechem. – Ama? Idź lepiej do Łomacza, bo mam przeczucie, że zaraz zabije tego chłopaka, który stoi przy wejściu i pożera Cię wzrokiem.

Wzdrygnęłam się zdezorientowana i spojrzałam na siatkarza. Jego wzrok skierowany był w stronę wejścia. Uśmiechnęłam się szeroko i trochę niezdarnie podeszłam do rozgrywającego. Ustałam przed nim, oczekując jego reakcji. Szybkim ruchem podniósł się do góry. Jedyne z czego teraz byłam zadowolona to, to, że mogłam mu spokojnie patrzeć w oczy bez zadzierania głowy do góry. Z tej perspektywy jego oczy były jeszcze piękniejsze. Wzdrygnęłam się lekko.

- Jesteś zły? – zapytałam cicho, przekrzywiając głowę w bok. Ogarnęłam włosy z szyi i spojrzałam wyczekująco na siatkarza. Pokręcił przecząco głową. Zacisnął zęby, widząc jak kolejny chłopak lustruje mnie wzrokiem.

- Jesteś zazdrosny! – stwierdziłam ze śmiechem, wbijając mu palec w klatkę piersiową.

- Nieprawda – fuknął, przewracając oczami.

- Ależ jesteś! – uśmiechnęłam się szeroko i zburzyłam nienagannie ułożoną fryzurę bruneta. Wydął śmiesznie policzki i przytulił mnie mocno do siebie. – Tylko nie pognieć sukienki!

Ścisnął mnie jeszcze mocniej. Powietrze z trudem dostawało się do moich płuc. Odetchnęłam z ulgą, gdy mnie puścił. Wygładziłam sukienkę na biodrach.

- Bierzemy tę? – zapytał z rozbrajającym uśmiechem, otwierając lekko portfel.

- Chyba sobie żartujesz – stwierdziłam zdezorientowana – Sama za siebie zapłacę.

- Pragnę Ci tylko przypomnieć, że masz przy sobie tylko telefon, drobne i gumy do żucia – westchnął, mrużąc oczy – Także ja zapłacę.

- Brakuje Ci chyba piątej klepki – syknęłam cicho, gdy popchnął mnie do przymierzalni. Szybko ściągnęłam z siebie sukienkę i ubrałam swoje ubrania. Eliza stała już przy wyjściu razem z Kubą. Łomacz zabrał sukienkę i skierował się szybko do kasy, nie słuchając moich protestów. I naprawdę czułam się niezręcznie, patrząc ja z delikatnym uśmiechem wychodzi ze sklepu, dzierżąc torebkę w ręku. Podbiegłam do niego szybko i wyrwałam mu ją z rąk. Spojrzał na mnie zdziwiony.

- A gdzie Kuba i Eliza? – zapytałam szybko, rozglądając się dokoła.

- Razem gdzieś poszli – wzruszył ramionami i usiadł na jednej z ławek. Dosiadłam się do niego i zerknęłam kątem oka.

- Co ty na to, abyśmy dzisiaj zagrali kolejny mecz? – zapytał z uśmiechem, puszczając do mnie oczko.

- O nie! – zaśmiałam się – Mięśnie mnie palą, więc nie ma mowy.

Splotłam dłonie na piersiach i wbiłam wzrok w wystawę jednego ze sklepów. Brunet roześmiał się cicho i trącił mnie łokciem. Starałam się zignorować jego poczynania, lecz gdy przysunął się do mnie bliżej i włożył długie palce między żebra, nie wytrzymałam i strzeliłam go po łapach.

- Amanda, no proszę – jojczał mi nad uchem. Pozostałam niewzruszona. Machałam machinalnie stopą.  – I tak przyjdziesz – stwierdził pewnie.

Zwróciłam wzrok w jego stronę, a on cały czas się śmiał.

- Jesteś nienormalny, Łomacz – westchnęłam głośno.

- I za to mnie wszyscy kochacie – uśmiechnął się lekko, podnosząc z ławki. Wyciągnął ramię, które zaraz złapałam i razem powędrowaliśmy w głąb budynku, bo gdzieś tam w środku była reszta siatkarskiego towarzystwa. Weszliśmy do jednej z kawiarni, gdzie przy trzech stolikach siedzieli wszyscy siatkarze.

- Kiedy macie ten bankiet? – mruknęłam mu do ucha, przez co wzdrygnął się trochę.

- Pojutrze – odparł równie cicho. – Tylko nie waż się nie iść.

- Rozpatrzę ewentualne wyjście – zmrużyłam oczy i wyswobodziłam spod uścisku Grześka. Szybkim krokiem przelawirowałam między stolikami i dosiadłam się do Elizy. Rudowłosa była bardzo zadowolona, choć na pytanie dlaczego, wzruszała tylko ramionami. Cały czas czułam na sobie wzrok rozgrywającego, który siedział niedaleko nas. Kręciłam się nerwowo na miejscu.

- Ama, pójdziemy już? – zapytała Kołodziejczyk na co szybko jej przytaknęłam. Wystrzeliłam z kawiarni, pocierając nerwowo kark. Dwadzieścia minut później stałyśmy przed drzwiami hotelu.

|Grzesiek|

Powłóczyłem wzrokiem za wychodzącą brunetką. Otrząsnąłem się gwałtownie i dopiłem resztę soku. Jarosz, siedzący obok mnie, poklepał mnie mocno po plecach.

- Rozwiałeś z nią?

- Trudno byłoby nie – oznajmiłem spokojnie.

- Dobrze wiesz o co miałeś się zapytać – westchnął głęboko, kręcąc głową z politowaniem.

- Jeszcze jeden dzień, Kuba. Zdążę – sam siebie upewniłem w przekonaniach. Rudzielec zastrzegł mnie, żebym zrobił to szybciej, bo ktoś może mnie uprzedzić. Wstałem od stolika zaraz za nim i odniosłem szklanki na ladę. Kelnerka uśmiechnęła się do mnie pogodnie, więc zrobiłem to samo. Jarski pociągnął mnie za ramię i wyprowadził siłą z kawiarni.

- Zagrałbym dzisiaj jakiś mecz – klasnąłem w ręce, gdy wpadłem na ten genialny pomysł.

- A może dzisiaj coś w terenie? – mrugnął okiem i popędził szybko do Kurka. Ten rozgłosił reszcie. Z szerokimi uśmiechami skierowaliśmy się w stronę ośrodka. Gdy byliśmy już na miejscu wpadliśmy na krótki obiad, a pół godziny później razem z Nowakowskim poszliśmy ściągnąć chłopaków na zewnątrz. Ostatnim celem naszej przechadzki był pokój dziewczyn. Piotrek zapukał do nich nieśmiało po czym żwawym krokiem wszedł do środka. Zostałem na korytarzu w razie jakby co. W końcu Cichy zaczął piszczeć damskim głosem, to był znak, że powinienem teraz wkroczyć do akcji. Tak też zrobiłem. Wszystkie trzy mierzyły Piotrka wzrokiem, który gdyby mógł, zabiłby go na miejscu. Doskoczyłem do niego szybko, próbując zaprzestać prób uśmiercenia środkowego.

- Idziemy na dwór – oznajmiłem spokojnie – Chodźcie z nami.

Amanda próbowała protestować, ale Lea uderzyła ją lekko w ramię. Westchnęła głośno i szybko zasznurowała buty. Wszystkie trzy wyszły za nami z pokoju, który zamknęły na klucz. Na zewnątrz wylegiwali się już siatkarze, a gdy zobaczyli dziewczyny, zaklaskali radośnie w ręce.

- To w co dzisiaj gramy? – zapytał szybko Wrona, nie spodziewając się reakcji Lewandowskiej.

- Łomacz, kretynie! – warknęła w moją stronę, ale ja uśmiechnąłem się głupkowato i uciekłem przed jej srogim spojrzeniem.

- A może nożna? – zaproponował Kosok, wskazując palcem na każdego z nas. – To ja idę po piłkę, a wy na boisko.

Żwawo pognaliśmy w stronę zielonego boiska, a jeszcze szybciej się rozciągnęliśmy, wiecie… tak na zaś. Środkowy parę minut później przybiegł z piłką i rzucił ją na środek boiska. Dobraliśmy się w drużyny i ustaliśmy na swoich stronach boiska. Kubiak wydurniał się w bramce.

- Jak tam Winiar, turbokozaku? – zaśmiałem się w jego stronę i poklepałem po ramieniu. 

Szybko zaczęliśmy grać. Eliza bardzo dobrze radziła sobie z piłką i podawała ją bardzo celnie. Lea też nie miała z nią problemów, parę razy namierzyła bramkę. Stwierdziłem, że prywatne lekcje przydadzą się drugiej Lewandowskiej, bo nożna nie jest chyba jej żywiołem. W końcu jednak się przełamała. Obróciłem się z piłką i kopnąłem ją w stronę Igły, który jak na staruszka przystało pobiegł z nią szybko pod bramkę. Podanie do Bartmana i goool! Przybili sobie piątki, a chłopaki z przeciwnej drużyny zaczęli ciężko oddychać. Piłka powędrowała do Amandy, która tym razem nieźle sobie z nią poradziła. Wyminęła z piskiem lecącego  w jej stronę Jarosza i dalej też pobiegła sama. Umknęła jednak z krzykiem, gdy leciał na nią Wrona. Kopnęła piłkę w bok, wprost pod nogi Drzyzgi, który z chytrym uśmiechem pobiegł pod naszą bramkę. Misiek próbował go podciąć, aczkolwiek mu się nie udało, bo sam wywinął orła. I w końcu piłka weszła w bramkę. Grało nam się naprawdę dobrze. Kolejna akcja była jeszcze dłuższa i udało się nam wyciągnąć Ruciaka z bramki. Bartek szybko podał piłkę do Amandy, która stała najbliżej. Jednak nic z nią nie zrobiła. Pochyliła się lekko do przodu. Igła krzyknął coś do niej. Nieudacznie, lewą nogą, pokierowała piłkę w stronę bramki, a potem usiadła z głośnym jękiem na ziemi i przechyliła się do tyłu, opadając na plecy. Pierwsza wystrzeliła do niej Lea, a zaraz za nią Eliza. Staliśmy jak wryci na środku boisku, patrząc na brunetka zwija się wręcz z bólu. Pobiegłem szybko do nich i kucnąłem obok Lewandowskiej. Zaciskała mocno zęby i obróciła głowę w bok. Eliza wraz z jej siostrą majstrowały przy kolanie dziewczyny, co chwila je zginając i rozprostowując.

- Nie obejdzie się tym razem bez lekarza, Ama – uświadomiła jej Eliza, na co dziewczyna obrzuciła ją tylko wściekłym wzrokiem i ponownie opadła na plecy, sycząc z bólu.

- Już przestaje boleć – wydukała, przekręcając się na bok. Dziewczyny pozwoliły jej poleżeć parę minut w spokoju, by mogła się przyzwyczaić. Zatrzymały ją jednak gwałtownie, gdy chciała wstać.

- Grzesiek, przydaj się na coś – rzekła Lea – Chodź, zaniesiesz ją do pokoju.

Delikatnie podniosłem dziewczynę z trawy, uważając na jej kolana. Wcisnęła twarz w moją koszulkę. Cała banda siatkarzy poszła za nami. Wjechaliśmy windą na odpowiednie piętro. Wszedłem do pokoju i położyłem ją na łóżku. Poruszyła lekko nogą, zaciskając pięści na kołdrze.

- Wszystko już dobrze? – zapytałem, siadając na krawędzi łóżka. Kiwnęła lekko głową i opadła na poduszki. Siedziałem obok niej do momentu, gdy do pokoju przybiegł Bielecki. Był osobą kontaktową i nie przeszkadzało mu to, że musiał przybiec z pierwszego piętra aż tutaj. Pochylił się nad kolanem brunetki i odetchnął głęboko.

- Będzie dobrze – uśmiechnął się radośnie.

____________________________________________

Śmiało możecie mnie ukrzyżować za coś takiego u góry. Nie wiem co to jest. Zero akcji, w ogóle nic. xD 

Aczkolwiek dziękuję wam za licznik odwiedzin - jeszcze troszkę i stuknie 5,000. Ale wiecie... wcale bym się nie obraziła jakbyście to i owo skomentowali - to naprawdę motywuje, sami wiecie ze swojego przykładu. 

Uszczęśliwicie mnie chociaż troszkę? 

A w szkole wyszłam już na prostą. Czerwony pasek na świadectwie - OBECNY! Jeszcze tylko prezentacja z biologii, ale to da się załatwić ;] Średnia 4.8. A teraz wy się pochwalcie.

Czekam zawzięcie na mecz Polska - Francja. ;] Piękny to będzie dzień, nie tylko ze względu na mecz. 

A już w poniedziałek jadę na wycieczkę do Serocka - wolę nie myśleć co będziemy tam robić, bo nie przewiduję większych atrakcji. Grunt, że na trzy dni i za darmo, bo bardzo dobrze się uczyliśmy (ponoć) w tym semestrze ^^  Jedzie ze mną koleżanka, tak samo żyjąca w świecie siatkówki - i chyba nie wytrzymam z nią w autokarze i w pokoju (6-osobowym). 

Jeszcze trochę i wakacje. Właściwie to dla niektórych już się zaczęły. 

Podoba wam się w ogóle te osiem stron w Wordzie? xD