#Jedenaście

|Lea|

Snułam się jak zjawa i mówię poważnie. Nie wysypiałam się. Całymi nocami myślałam czy powrót do Polski był dobrym wyjściem. Z jednej strony wróciłam do rodziców, Amandy, ale z drugiej… Zostawiłam tam Ksawerego. Byłam bezsilna. I mimo że chciałam nie mogłam wrócić do Stanów, by się nim zająć. Żyję nocami i cały czas zamartwiam się, bo gdybym wróciła do tej cholernej Ameryki, to przecież Ksawery nie leżałby teraz w szpitalu podłączony do różnych aparatur. Nie mogłam zrobić nic. Zupełnie nic. Czułam się okropnie. Wygrzebałam się z kremowej pościeli i jak w amoku od razu poszłam do łazienki. Wejście pod strumień letniej, wręcz zimnej wody nie było najlepszym pomysłem, bo poczułam się jeszcze gorzej. Rozczesałam mokre, czarne włosy i związałam je w wysokiego kucyka na czubku głowy. Zatuszowałam ślady paru nieprzespanych nocy i łez. Wciągnęłam przez głowę o wiele za dużą, ksawerową, czerwoną bluzę i poprawiłam kaptur. Przylegające, czarne spodnie zapewniły mi trochę ciepła. Wsunęłam na nogi białe tenisówki. Jak obraz nędzy i rozpaczy wyszłam z pokoju, zamykając za sobą drzwi na klucz. Zerknęłam kątem oka na zegarek. Czas śniadania zbliżał się wielkimi krokami. Zeszłam powoli do stołówki. Wzięłam swój talerz i rozsiadłam się przy stoliku przy oknie. Wpatrywałam się mętnym wzrokiem w krajobraz za oknem, dopóki nie usłyszałam podniesionych głosów i salwy śmiechu. Do stołówki wlewali się właśnie siatkarze. Spuściłam głowę, by mnie nie zauważyli. Jednak na marne. Ignaczak rozejrzał się uważnie po całym pomieszczeniu i znalazł mnie swoim bystrym wzrokiem. Szybko zabrał talerz i usiadł naprzeciwko mnie. Nie odzywał się nic, tylko patrzył. W końcu podniosłam na niego zmarnowany wzrok i uśmiechnęłam się sztucznie:

- Wolę, żebyś była smutna niż uśmiechała się na siłę – zauważył cicho i zaczął zjadać swoje śniadanie.

Prychnęłam cicho pod nosem i znów spojrzałam w okno. Tęskniłam za Ksawerym tak bardzo jak jeszcze nigdy. Oparłam się łokciami o stolik i wbiłam spojrzenie w jedzącego libero. Zmieszał się trochę i sam zadał mi pytające spojrzenie.

- Lea, co się dzieje? – zapytał nerwowo – Wszystko dobrze?

- Tak, wszystko w porządku – uśmiechnęłam się pewniej.

Guzik prawda. Nic nie było w porządku. Odsunęłam od siebie talerz nie mogąc patrzeć na jedzenie. Opadłam na oparcie krzesła i splotłam ręce na piersi.

- Mnie nie oszukasz – stwierdził pewnie mężczyzna – Mów co się dzieje.

- Krzysiek, nie bądź upierdliwy. Wszystko jest dobrze – westchnęłam i szybko wstałam od stolika. Chciał coś jeszcze powiedzieć, ale przerwałam mu machnięciem ręki i wyszłam ze stołówki. Miałam ochotę pójść na bardzo długi spacer, by choć na chwilę wyłączyć się z tego świata. Skierowałam się do wyjścia, lecz znowu mi przerwano. Z naprzeciwka szedł Kubiak i patrzył na mnie z szerokim uśmiechem. Nie widząc żadnej reakcji, podbiegł do mnie. Zadał parę pytań, na które nawet nie miałam siły odpowiedzieć. Westchnął głęboko i podniósł do góry mój podbródek, patrząc zaciekawiony w moje oczy.

- Hej, Lea! – błysnął zębami i pomachał ręką przed twarzą.

- O co chodzi? – mruknęłam nieprzyjemnie. Michał odchylił głowę do tyłu i szybko objął mnie w pasie.

- Czy musi o coś chodzić? – roześmiał się głośno i całkowicie porwał mnie w ramiona. Podniósł moją rękę do góry i obrócił dookoła, jakbyśmy tańczyli. Przyciągnął mnie mocniej do siebie i razem podrygiwaliśmy w cudacznym tańcu. Roześmiałam się perliście, widząc próby poprawiania mi humoru. Przecież Ksawery tak samo próbował mi poprawić samopoczucie. Kolejne poczucie winy przycisnęło mnie do ziemi kamieniem. W oczach zaszkliły mi się łzy. Odsunęłam się szybko od Miśka i otarłam oczy wierzchem dłoni. Szatyn spojrzał na mnie z uśmiechem i mocno przytulił.

- Matko, Lea – jęknął cicho oparł swoje czoło o moje. Wziął moją twarz w dłonie i delikatnymi ruchami kciuków, otarł moje łzy z policzków – Nie płacz, proszę Cię.

Trwaliśmy tak przez dobry kawałek czasu. Zupełnie zatraciłam się w jego błękitnym i ciepłym spojrzeniu. Tak odmiennym od wzroku Ksawerego. Szatyn dotknął nosem i mojego nosa. Zaczęłam niebezpiecznie płytko oddychać, co widocznie mu się spodobało, bo zakleszczył mnie w jeszcze mocniejszym uścisku.

- Michał… - jęknęłam słabo.

Szatyn uśmiechnął się pod nosem i cmoknął mnie delikatnie w policzek.

- Na poprawę humoru – wyjaśnił i odszedł, zostawiając mnie samą na środku holu. Stałam jak słup, nawet się nie ruszając. Serce biło mi tak mocno jak jeszcze nigdy. Wzięłam głęboki wdech i szybkim krokiem wyszłam z budynku. Tak. Długi spacer na pewno zrobi mi dobrze. 

- A ty co tutaj robisz? – zapytała ze śmiechem Eliza i upiła łyk soku.

- Przechodziłem ulicą – odparł z uśmiechem – Zobaczyłem was w oknie, więc przyszedłem.

Zabrałam sweter z krzesła obok, na którym chwilę potem usiadł Kostek. Zabrał nam kawałek pizzy i wepchnął do ust.

- A tak w ogóle to mam dla was kolejną wiadomość. I od razu mówię, że nie musicie się zgadzać – wyjaśnił szybko. Obrzucił nas zaciekawionym wzrokiem i wziął ode mnie szklankę z sokiem porzeczkowym. Przez dłuższą chwilę nie chciał nam nic powiedzieć. Odezwał się dopiero wtedy, gdy Eliza kopnęła go lekko w nogę i fuknęła, aby coś z siebie wreszcie wydusił.

- Lubicie Gdańsk? – wypalił głupkowato.

Rudowłosa jęknęła głośno i opadła z bezsilności na oparcie.

- To jest bardzo istotna wiadomość moje drogie panie! – zauważył.

- Tak, lubimy Gdańsk i cokolwiek by to jeszcze nie było – odparłam szybko, czekając na dalszą część wypowiedzi przyjaciela.

- A co byście powiedziały o studiowaniu w Gdańsku? – kolejne pytanie wypadło z ust Kostka, sprawiając, że zakrztusiłam się sokiem. Kaszlnęłam parę razy i zerknęłam na niego załzawionymi oczami.

- Jak to w Gdańsku? – wydusiłam ciężko.

- Normalnie w Gdańsku – uśmiechnął się po swojemu i rozsiadł się wygodniej na krześle – Politechnika organizuje wielką wymianę uczniów z Polski. Nam wypadł Gdańsk.

Przez dobre dwie minuty nie mogłyśmy z Elizą nic z siebie wydusić. Zbędne słowa chyba nie były potrzebne, bo wiadomość od Konstantina zupełnie nas zszokowała. Wpatrywałyśmy się w bruneta oczami wielkimi jak pięciozłotówki, a on tylko się z nas śmiał. Niech się cieszy, że nie zaczęłyśmy skakać jak głupie po całej pizzerii.

- Jak długo tam będziemy? – sapnęła Eliza.

- Pół akademickiego roku – oznajmił radośnie.

Jestem pewna, że w głowie tej dwójki zaczęły malować się przeróżne plany. Zupełnie tak jak w mojej. Wizja półrocznego studiowania nad morzem odbijała się w moich uszach i głowie. Gdyby Lea nadal była w Ameryce, wzięłabym tą propozycję w ciemno. Teraz jest zupełnie inaczej.

- A więc jak? Jedziemy w trójkę czy nie? – zapytał rzeczowo, stukając paznokciami o blat stolika.

- Biorę to – roześmiała się szarooka i przybiła żółwika Kostkowi. Spojrzeli na mnie wyczekująco. Wiedzieli, że prędzej czy później i tak się przełamię. Przecież architektura to całe moje życie.

- Wstępnie mogę pojechać – wydusiłam z siebie w końcu.

Przywitał mnie zaraz radosny śmiech Kostka i mocny uścisk Elizy. Dalej w ciszy kończyliśmy jeść pizzę, po czym razem wyszliśmy z budynku i skierowaliśmy się do parku. Przysiedliśmy na jednej z ławek. Eliza rozłożyła się praktycznie na całej tak samo jak Kostek. Warknęłam cicho pod nosem, więc od razu wrócili do poprzednich pozycji:

- Nasi siatkarze się nie odzywali? – zapytała rudowłosa, patrząc na mnie spod czarnych rzęs.

- Na razie nie – wzruszyłam ramionami – Mają mecze Ligi Światowej, więc są pewnie zapracowani.

- Tak, oczywiście – mruknęła sarkastycznie – Kto Ci takich bzdur naopowiadał?

Ponownie wzruszyłam ramionami. Oparłam głowę na ramieniu Kostka, który cały czas mruczał coś pod nosem.

- Gdzie będziemy mieszkać? – zapytałam ni z gruszki ni z pietruszki.

- Co mieszkać? – brunet omiótł mnie zdziwionym spojrzeniem.

- No w tym Gdańsku – westchnęłam głęboko, bawiąc się guzikiem swetra.

- W internacie – odparł spokojnie – Chyba, że masz inny pomysł.

Ponownie zapadła między nami głucha cisza, która była przerywana tylko westchnieniami Elizy. Za cholerę nie mogła się uspokoić i w ciszy przyglądać się ludziom oraz drzewom.

- A właściwie to mam pomysł! – krzyknęłam nagle, przez co Kostek podskoczył na miejscu, a rudowłosa pisnęła cicho z przerażenia.

- Weź przestań, dobra? – warknęła – Chyba, że chcesz, żebym zeszła na zawał!

- Oj, cicho! – machnęłam ręką w jej kierunku – Możemy stacjonować u Olka! 

- Amanda… - przyjaciółka złapała mnie za ramię i potrząsnęła mną mocno – Olek kupił mieszkanie, a nie willę. Myślisz, że we troje się tam zmieścimy?

- Nie wiem co sobie kupił – mruknęłam – I tak do niego zadzwonię. Przenocuje najwyżej tylko mnie.

Za te słowa oberwało mi się mocno. I jestem pewna, że ślad pozostanie na dłużej.

________________________________________________

 Jak myślicie, dlaczego Gdańsk?(no oprócz tego, że tam sobie będą studiować dalej).

A tak w ogóle to rozdział z małym poślizgiem. W piątek wróciłam z Czech do Polski. I internet mi trochę nawalił. Było fajnie. Mam zdjęcie Hali Stulecia - jeeaaa! Wrocławskie ZOO jest nie najgorsze, znaczy jak ZOO. Przyjechałam sobie obejrzeć tygrysy, a oni je pozamykali w klatkach. No ja nie mogę *.* Sześć godzin jazdy poszło psu w tyłek. A tyle przeżyć co w Pradze to nie życzyłabym nikomu. Tylko proszę pilnujcie portfeli - to ważne - schodźcie z nimi nawet na śniadania. Szczególnie na śniadania, ja wam mówię. I nie wierzcie pokojówkom - NIGDY! (a szczególnie Rosjankom w czeskim hotelu). Takie sobie gradobicie było w tych Czechach. My - Polacy, policjanci - Czesi, pokojówki - Rosjanki *.* Szok, dziki szok. Wiecie jaka Praga jest piękna nocą? *,* Mogłabym tam siedzieć nocami cały czas, aww :3 W Karpaczu było OK. I siostra się nawet za mną stęskniła :D 

A dzisiaj poniedziałek i siedzę w domu. Zrobiłam sobie jeszcze jeden dzień wolnego. Poza tym mam remonty! xD

Rozdział krótki, wiem. I przejściowy, czyli typowo nudny.  W kolejnym może będzie coś ciekawszego. Na razie staram się napisać parę kolejnych + ogarnąć całą resztę moich projektów, których jest 5. xD I tak nie ujrzą światła dziennego. Właściwie to kogo chcielibyście jeszcze kiedyś zobaczyć w jakimś kolejnym opowiadaniu?

O jprdl. Mój wywód jest dłuższy niż cały rozdział.