#Dziesięć

     Życie zaczynało się już stabilizować i wracać do normalności. Koniec nauki zbliżał się wielkimi krokami, a wszelkiego rodzaju zaliczenia mieliśmy już za sobą. Praktyki na 5. Co parę dni rozmawiałam z Leą przez telefon albo przez skype’a. Zawsze wtedy na jej łóżku siedziała zgraja siatkarzy i rozbawiała mnie do łez. Parę razy rozmawiałam też samotnie z Piotrkiem Nowakowskim, Kurkiem, a czasem też z Grześkiem. Anderson próbował dobić się do mnie poprzez numer, który wcisnęła mu pewnego dnia Eliza. Jeszcze nie dostała za to kopa, niech się lepiej strzeże. Nasi siatkarze wyczyniali cuda na treningach. Dzięki rzadkim nagraniom Lei mogłam ich trochę poobserwować. Z parkietu schodzili wymieleni i wyrzuci jak guma. Wtedy na łóżeczko do Olka, który odpowiednio się nimi zajmował.

Kolejny dzień, gdy wracam z zajęć totalnie wymęczona psychicznie. Eliza często wyciągała mnie za spacery albo do teatru. Wolała to bardziej niż kino. Tylko raz byłam z nią w operze. Właśnie tego dnia, gdy chciałam spokojnie odpocząć i wyspać, komuś zachciało się zakłócić moją sielankę. Z wściekłością wypisaną na twarzy, otworzyłam drzwi. Na wstępie przywitał mnie szeroki uśmiech kolegi z uczelni. Kostek opierał się o ścianę naprzeciwko moich drzwi i patrzył na mnie wesoło.

- A Ty tu co? – zapytałam, nie ukrywając zdziwienia.

- Nie gadaj tyle, tylko się ubieraj! – rozkazał mi, wpychając do mieszkania. Zaprowadził do mojego pokoju i otworzył przede mną szafę. Zdezorientowana patrzyłam na jego czyny, aż wreszcie raczył na mnie spojrzeć – Pół godziny Ci starczy? Pewnie, że starczy, a więc szybko!

- Kostek, co Ty wymyśliłeś?

- Ubierz się ładnie i kropka!

Wyszedł z pokoju i zostawił mnie z natłokiem myśli. Złapałam pierwsze lepsze ubranie i skierowałam się do łazienki. Zajrzałam na chwilę do salonu, gdzie Kostek zdecydował się położyć na kanapie i obżerać ciastkami, znalezionymi koło tomiszczy książek. Wzięłam szybko prysznic i naciągnęłam na siebie sukienkę. Niecałe dziesięć minut później stałam przed nim w całej okazałości i siłą próbowałam odebrać paczkę ciastek.

- Buty, królewno – mruknął tylko, wyłączając telewizor. Przewróciłam oczami. Tylko masz nie być wyższa ode mnie! – dodał.

Rzuciłam w niego opakowaniem i z powrotem pobiegłam do szafy. Cholerne szpilki. Niektórzy nie rozumieją, że wolę płaskie buty, a nie te na piętnastocentymetrowym obcasie. Zatrzasnęłam za sobą drzwi pokoju. Kostek czekał już w korytarzu. Przeglądał się w lustrze i poprawiał włosy.

- Gorzej niż ja – roześmiałam się głośno, zakładając marynarkę. Zapakowałam do małej torebki telefon, portfel, klucze i wyszliśmy. Przed apartamentem czekała na nas Eliza. Zaklaskała w dłonie i otworzyła drzwi czarnego BMW Kostka.

- Gdzie wy chcecie mnie wywieźć? – zapytałam zirytowana.

- Nie gadaj tylko wsiadaj – zastrzegła mnie rudowłosa i usiadła na miejscu pasażera. Zostało mi tylko miejsce z tyłu. Zmierzyłam ich groźnym wzrokiem i ruszyliśmy spod budynku. Nie odzywałam się do nich ani słowem, choć próbowali nawiązać ze mną werbalny kontakt. Nic z tego. Przygładziłam sukienkę na kolanach i tępo wpatrywałam się w krajobraz za oknem. Nagle mój telefon się rozdzwonił. Nerwowo wyciągnęłam go z torebki i odebrałam szybko, widząc imię siostry. Moje zdziwienie sięgnęło apogeum, gdy zamiast siostry, usłyszałam głośny ryk siatkarzy, którzy jedni po drugich zaczynali śpiewać. Zanim jednak to zrobili, zapytali mnie czy jestem sama, czy mam czas i czy jestem przygotowana psychicznie. Odchrząknęli parę razy, a potem zaczęli rzeź na moich uszach, jęcząc i wyjąc głośne:

- Sto lat! Sto lat!

Coraz głośniej i głośniej. Eliza z przodu śmiała się do tapicerki, a Kostek patrzył nań zdziwiony. Siatkarze nie poprzestali tylko na śpiewie. Zaczęli krzyczeć do słuchawki przeróżne życzenia. Obiecali, że gdy wrócę do Spały to utonę w ich prezentach i uściskach. W pewnym momencie ich życzeń w gardle powstała ogromna gula. Nie mogłam z siebie nic wydusić, a pod powiekami czułam zbierające się łzy. Wzięłam parę głębokich oddechów. Jeszcze czego, żebym się rozmazała przy Elizie i Kostku. W końcu do telefonu Lei dopadł Cichy:

- Koniec przedstawienia. Oddaję głos twojej siostrzyczce.

Usłyszałam tylko głośny trzask po stronie Lei i krzyki siatkarzy za drzwiami.

- Co Ci idioci wymyślili – roześmiałam się do słuchawki. Kolejny zonk. Piotrek oddał telefon nieodpowiedniej osobie albo ten ktoś zawalczył wraz z moją siostrą o dostęp do telefonu, bo w słuchawce wcale nie usłyszałam jej głosu, lecz zupełnie kogoś innego:

- Tak się wyrażasz za naszymi plecami?

- Matko, Grzesiek! – odetchnęłam z ulgą i zaczęłam bawić się podszewką sukienki.

- Matko, Amanda! Wszystkiego najlepszego!

- Lea mnie sprzedała? – zapytałam pobłażliwie.

- Tylko trochę. Tak tyci, tyci.

- Dziękuję – westchnęłam tylko. Po drugiej stronie odpowiedziała mi krępująca cisza. Długo czekałam zanim rozgrywający ponownie postanowił się odezwać. Zrobił to w tak przejmujący sposób, że aż zacisnęło mi się serce.

- Kiedy do nas wracacie? – zapytał z żałością.

- Niedługo – wydukałam.

- Oby jak najszybciej – mruknął smutno – Tak strasznie bez was nudno.

- Przecież macie Igłę – uśmiechnęłam się głupkowato.

- Dostaje bęcki na treningach i z nami nie rozmawia, bo odsyłamy go z kamerą.

Zapewne wzruszył ramionami. Rozmawialibyśmy jeszcze długi czas, gdyby Kostek gwałtownie zahamował i nie spowodował mojego zawału. W każdym razie takim sposobem przerwał moją rozmowę z Grześkiem, bo nie byłam jej w stanie dalej prowadzić. Włoch przeklinał pod nosem tak siarczyście, że więdły uszy. Eliza zdzieliła go ręką w potylicę, więc zamknął się szybko. Rudowłosa spojrzała do tyłu i uśmiechnęła się zaciekawiona.

- Chcą, żebyśmy już wróciły – westchnęłam, próbując rozprostować ręce.

- Jeszcze miesiąc, a teraz chodź! – zawołała radośnie i wyciągnęła mnie siłą z samochodu. Staliśmy przed ogromnym budynkiem, a właściwie to przed Teatrem Wielkim w Łodzi. Byłam niesamowicie zdziwiona, gdyż droga do tego miasta zajęła nam stosunkowo mało czasu. Może miałam takie wrażenie, bo strasznie długo rozmawiałam z chłopakami? Nie wiem. Na zewnątrz robiło się już ciemno.

- Dla naszej jubilatki – zaczął Kostek, łapiąc mnie pod ramię i prowadząc wysokimi schodami – Spektakl w Łodzi.

Uśmiechnęłam się blado i równo z pierwszym teatralnym dzwonkiem wkroczyliśmy do budynku.

|Grzesiek| 

    Wreszcie zabrzmiał gwizdek kończący całe spotkanie, a Kurek wyrwał się letargu, spowodowanego tym, że zobaczył na trybunach całkiem ładną Polkę i rozejrzał się dookoła. Kiedy zobaczył skaczącego Możdżona w kwadracie rezerwowych, zrobił minę typu – wtf!? Dopiero wtedy ogarnął, że wygraliśmy pięciosetowy pojedynek, który mogliśmy wygrać jednak szybkim i gładkim 3:0. Wracając więc do chłopaków. Zaczęli latać jak idioci po parkiecie, przekrzykując się wzajemnie i wskakując na plecy. Pod wpływem tych emocji Kurek jednak nie spostrzegł się, że Jarosz bierze rozpęd i z gracją baletnicy przewala go na ziemię. Zjawiskowe wywiniecie orła. Kosok popatrzył na nich z niedowierzaniem. Przez tyle lat powinien się już przyzwyczaić, przecież takich głupków jest o wiele więcej. Ignaczak przebiegł parkiet dwa razy i ustał obok mnie, rycząc ze śmiechu:

- Co ta Iwona z Tobą ma – mruknąłem do libero, przykładając dłoń do twarzy, jako znak jego głupoty.

- Grzesiuuuuuu! – zawył. Ładny meczyk rozegrałeś! – dodał i poczochrał mnie po włosach.

Ustaliśmy za linią boiska i czekaliśmy na najlepszego zawodnika meczu. Winiar wyszedł przed szereg z szerokim uśmiechem i błyskał zębami na wszystkie strony. Igła rozejrzał się zdumiony i walnął mnie w ramię.

- Jak dla mnie to Ty byłeś MVP.

- Mi też się dzisiaj coś takiego śniło – syknąłem, cały czas klaszcząc w dłonie. Nie. Nie zżera mnie zazdrość. Mecz nie był zjawiskowy ani oszałamiający. Był wystarczająco zły, by mówić, że nie daliśmy z siebie wszystkiego. Michał dostał zasłużoną statuetkę, gdyż oprócz niego i według Krzyśka – mnie, nikt nie spisywał się tak dobrze. Klepnąłem Winiarskiego w plecy, za co obruszył się głęboko:

- Płuca mi wypadły – warknął i roześmiał się, widząc moją minę. Podeszliśmy pod siatkę i pożegnaliśmy z zawodnikami przeciwnej drużyny. Ignaczak do każdego z nich robił głupie miny, natomiast Kubiak za nami posyłał im groźne spojrzenia. Nie było tu dużo Polskich kibiców, może dlatego, że graliśmy pierwszy mecz na innym kontynencie, ale to im nie przeszkadzało. Ogromna chmara Polaków zebrała się przy barierkach, przekrzykując się wzajemnie. Sprzedaliśmy po parę autografów i wróciliśmy do szatni. Zbyszek dopadł przenośnego odtwarzacza Igły i puścił rap na cały regulator. Skrzywiłem się nieznacznie, kiedy Czarnowski zaczął wyć tuż nad moich uchem, zmieniając koszulki. W końcu do szatni wkroczył Anastasi, przypominając, że nasz autokar odjeżdża na 5 minut i jeśli mamy ochotę za nim biec to proszę bardzo. Dlatego też w ekspresowym tempie wybiegliśmy z hali i rozglądając się dookoła, wyczekiwaliśmy na autokar. Kubiak zaczął panikować, że umrze w rowie, podczas naszej przechadzki do hotelu. Większość chłopaków prychnęła głośno. W końcu autokar pojawił się w zasięgu naszego wzroku i niczym barany wpadliśmy do środka, przepychając się w wejściu, popychając na siedzenia cały sztab szkoleniowy, a także wgniatając kierowcę w jego fotel.

- To moje królestwo! – wrzasnął Krzysiek, broniąc własną piersią całe tyły autobusu. Możdżon nic sobie z tego nie robił i popchnął małą Igiełkę na siedzenie. Usiadł obok niego i popatrzył na Ignaczaka z politowaniem. Ty niewdzięczny, Możdżu – zagrzmiał głos libero. Autobus ruszył, a w naszym zwyczaju chłopaki włączyli jakąś piosenkę, bujając się według jej rytmu. Wszyscy odstawiali szopki, opowiadali sobie kawały, dogryzali i śpiewali. Czyli to co zawsze.

- Ale jesteście idiotami! – fuknął Krzysiek – Zaraz wam pokażę jak się śpiewa!

Odtworzył z telefonu własną piosenkę i dał swój koncert. Biedna Iwona.

- Naprawdę mi przykro, że Iwona musi tego słuchać – parsknął śmiechem Marcin i schował się za siedzeniami, by nie sięgnął go morderczy wzrok libero.

- Bardzo śmieszne, Marcin!- wyżej wspomniany zaśmiał się gorzko.

W trakcie ich trwającej kłótni, na nasze tyły przybył jeden z fizjoterapeutów. Winiarski zawył głośno ze śmiechu, widząc jego minę:

- Słuchamy Cię, Oleczku! – dodał między napadami śmiechu.

- Jutro ostro trenujecie, panowie – westchnął Bielecki – O siódmej idziemy biegać. Macie być punktualnie przy recepcji, zwarci i gotowi.

- Ależ oczywiście, Oleczku… - zaczął Michał, ale ten mu szybko przerwał.

- Zobaczymy jutro jak będę Cię musiał składać po treningu. Do zobaczenia jutro na kozetce, Winiarski!

Autobus pogrążył się w śmiechu. Igła rozejrzał się zdezorientowany dookoła, zaprzestając swoich prób zrobienia Możdżonkowi czegoś złego.

- Coś się stało?

Jeszcze głośniejszy wybuch śmiechu, rozdrażnił moje bębenki. Autobus w końcu zahamował na parkingu przed hotelem. Wysiedliśmy z niego. Żaden z nas – o dziwo – nie zamierzał robić dzisiaj żadnego świętowania, nawet pokerowe kółko odwołało swoje spotkanie. Wbiegając do swoich pokoju, rzuciliśmy się wszyscy na łóżka. 

____________________________________________

Sorry za to u góry, ale miałam dobry humor i nie mogłam wprowadzić jakiejś dramaturgii. A nawet by mi nie wyszło. Nie nadaję się do takich momentów. U mnie zawsze będzie cud, miód malina ;D 

Coraz bliżej do meczu z Serbią, którego nie obejrzę -.-

To może do zobaczenia za tydzień jak wrócę z Czech ;]