#Dwa

Podbiegłam do drzwi. Po drodze poprawiłam włosy. Gdy otworzyłam drzwi wejściowe nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Stałam parę sekund z otwartymi ustami, ale po chwili się zreflektowałam.

- Lea!?

- Też się cieszę, że Cię widzę. Mogę wejść? – zapytała spokojnie z delikatnym uśmiechem. Zaprosiłam ją gestem do środka, wciąż nie mogąc wypowiedzieć ani jednego słowa. Kobieta odstawiła walizkę przy lustrze i patrzyła na mnie.

- Co tu robisz? – zapytałam – Myślałam, że jeszcze tam zostajesz.

- Podpisałam nowy kontrakt i musiałam wrócić tu, do Polski – wzruszyła ramionami.

- Możesz zostać ile chcesz – oznajmiłam radośnie. Nie widziałam Lei prawie pół roku. Ja się uczyłam, ona w tym czasie robiła karierę na nowojorskich wybiegach. Brunetka złapała za rączkę walizki i przeniosła ja do salonu. Za oknami było już ciemno. Jedynym źródłem światła były uliczne latarnie, światła przejeżdżających samochodów i rozświetlone mieszkania innych warszawiaków. Moja siostra rozglądała się dookoła. Na początku trochę skrępowana, jednak po pewnym czasie rozluźniała się i usiadła na kanapie.

- Chcesz coś do picia? – zaproponowałam.

Pokręciła przecząco głową. Przeszłam do kuchni i nalałam sobie soku do szklanki. Wróciłam do salonu:

- Słuchaj, nie mam drugiego pokoju, dlatego musisz zadowolić się salonem. Rozciągnę Ci kanapę. W kuchni masz wszystko. Korzystaj z czego chcesz, tylko proszę żebyś dzisiaj nie hałasowała jak to zwykle bywało w domu. Uczę się na egzaminy.

Poprawiłam kucyka na czubku głowy i zerknęłam na Leę. Zebrałam książki ze stolika i wyniosłam je do swojego pokoju.

- Rozgość się – uśmiechnęłam się szeroko.

Po dziesięciu minutach mogłam już spokojnie pójść do siebie i odpocząć. Przyznam, że na początku byłam wręcz przerażona widokiem siostry w drzwiach mieszkania. Tęskniłam za nią, oczywiście. Z drugiej strony nie wiedziałam co o tym w ogóle myśleć. Nie kontaktowała się ze mną pół roku, tłumacząc, że to wszystko przez drogie rozmowy telefoniczne albo brak czasu. W końcu przestało mnie interesować to co robi i zajęłam się własnym życiem. A teraz… o dziesiątej wieczorem puka do moich drzwi z wielkim znakiem zapytania na twarzy. Westchnęłam głęboko.

- Już się wyjęczałeś? – zapytałem pobłażliwie.

- Jak nigdy! – westchnął Michał, rozciągając się w drzwiach. Niezdarnie uderzył łokciem w futrynę i zaklął siarczyście. Usiadł przy stole i przetarł zaspane oczy.

- Dlaczego zerwałeś się tak wcześnie? – zapytał szatyn.

- Nie wiem jak wy, ale ja mam zamiar jeszcze jechać dzisiaj na mecz..

- O kurde! – krzyknął Kubiak. Wybiegł z kuchni i dopadł do drzwi swojego przyjaciela. Zaczął walić w nie pięściami, aż w końcu z pokoju wyszedł zaspany Bartman.

- Co się pieklisz? – warknął ostro, przeczesując włosy.

- Jedziemy na mecz, młocie!

Nim się spostrzegłem obaj stali już w korytarzu z przygotowanymi torbami. Pokręciłem z politowaniem głową. Wpakowałem butelkę wody do torby. Szatyn kłócił się o coś ze Zbyszkiem przed domem. Zamknąłem drzwi. Wrzuciłem torbę do bagażnika i wsiadłem do auta. Parę minut później udało mi się ich wepchnąć do samochodu i ruszyliśmy. Czekała nas bardzo długa droga do Rzeszowa.

|Amanda|

Przeciągnęłam się na łóżku, czując promienie słońca na twarzy. Uśmiechnęłam się do siebie. Kolejny piękny dzień przede mną. Wypuściłam powietrze z płuc i wstałam z łóżka. Na poduszce leżał jeden z zeszytów. Po całym łóżku walały się książki i długopisy. Niewielka ich część leżała na podłodze. Wciągnęłam powietrze nosem. Do nozdrzy doleciał zapach zbożowej kawy i tostów. Zaśmiałam się sama do siebie. Każdy mój poranek wyglądał podobnie. Budziłam się i z radością wyczekiwałam wydarzeń dnia. Weszłam do kuchni i rozejrzałam się dookoła. Moja bliźniacza siostra stała przy oknie i próbowała je otworzyć. Usiadłam na krześle i oparłam łokcie o blat stołu.

- Dzień dobry! – uśmiechnęłam się Lei.

- Dobry, dobry. Mam dzisiaj egzaminy – westchnęłam i zabrałam się za pałaszowanie śniadania. Rzadko kiedy udawało się mi je zjeść w całości. Zawsze spieszyłam się jak głupia. Zerknęłam na zegarek. Została mi jeszcze prawie godzina do zajęć na uczelni.

- Nauczyłaś się coś wczoraj? Przepraszam, ze tak hałasowałam. Musiałam się przyzwyczaić do otoczenia. Przecież wiesz, że dawno mnie nie było w Polsce – wytłumaczyła z przejęciem.

- Przyzwyczaiłaś się już do angielskiego – zauważyłam – zmieniłaś akcent.

Wytarłam palce o chusteczkę i upiłam łyk kawy. Tego mi trzeba było. Ciepło rozlewające się we wnętrzu ciała od razu dodało mi energii. Odsunęłam od siebie talerz i spojrzałam w błękitne oczy siostry. Nie byłyśmy do siebie aż tak podobne. Miałyśmy między sobą kilka różnic. Lea miała zupełnie inny kształt twarzy, o wiele dłuższe nogi, miała inna karnację. Przecież bliźniaczki dwujajowe się zdarzają – prawda? Ruszała się o wiele zgrabniej ode mnie. Spacerowanie po wybiegach już czegoś ją nauczyło. Lea miała pieprzyk pod lewym okiem i jeszcze jeden koło ucha. Ja nie miałam żadnych. Pozbawiona byłam takich znaków charakterystycznych. Czasem zazdrościłam siostrze jej rozbudowanej kariery. Zarabiała już mnóstwo pieniędzy, była znana prawie w całych Stanach i częściowo w Polsce. Brała udział już w kilku reklamach. A teraz podpisała kolejny kontrakt.

- Tu masz wszystkie zapasowe klucze – wskazałam ręką na półkę przy drzwiach. Nie zapomnij zamknąć okien i skończyć gotować, gdy będziesz wychodziła. Nie dzwoń do mnie do 11. Chyba, ze to będzie jakaś ważna, naprawdę ważna okazja.

Rozejrzałam się dookoła i wyszłam. Zeszłam po schodach i wypadłam z budynku. W drodze na uczelnię przypominałam sobie formułki, liczby i rodzaje kresek. Przed drzwiami Politechniki tłumili się już studenci. W tłumie rozpoznałam moją przyjaciółkę – wysoką rudowłosą dziewczynę o szarych oczach.

- Cześć! – zawołałam z uśmiechem, biegnąc ku niej. Rudowłosa obróciła się i zaśmiała.

- No. Myślałam, że już nie przyjdziesz.

- Jak mogłabym nie przyjść, skoro mam dzisiaj ważne egzaminy. Jutro zaczynamy już weekend. Jak dobrze.

- Umiesz coś? – zapytała rudowłosa niepewnie.

- Niewiele – odparłam i odgarnęłam włosy do tyłu.

- Chodźcie już! – zawołał jakiś chłopak z przodu. Uśmiechnęłam się nerwowo i weszłam do budynku. Zalegała tam prawie grobowa cisza. Wszyscy weszli do jednej z największych sal i porozsiadali się po kątach. Usiadłam przy oknie, które wychodziło na duży park. Zaraz za mną miejsce zajęła rudowłosa – Eliza. Wyjęły długopisy, linijki i ołówki. Profesor chodził między ławkami i rozdawał kartki.

|Lea|

- Kiedy? – zapytałam rozdrażniona

- W poniedziałek wieczorem – odpowiedział mi głos w telefonie. Dasz radę?

- Co mam nie dać – westchnęłam. Będziesz?

- Oczywiście. Dla Ciebie wszystko.

- Spakuj parę kosmetyków – dodał ze śmiechem – polskie agencje i zakłady fotograficzne nie są aż tak bardzo przygotowane jak te w Stanach.

- Dobrze. Załatwię wszystko – mruknęłam cicho – nie zapomnij tylko!

- Przylecę pierwszym samolotem, spokojnie – odparł. Kocham Cię – dodał i cmoknął w głośnik.

- Ja Ciebie też. Do zobaczenia.

Odłożyłam telefon na stolik. Poznałam Ksawerego na jednej ze swoich sesji zdjęciowych do któregoś z magazynu. Był moim fotografem. Przez jakiś czas wspierał mnie i pomagał. Dopiero po paru miesiącach przerodziło się w coś poważniejszego. W stanach kazał na siebie mówić Xavier. Był zadziwiająco wysokim szatynem o zielonych oczach. W miarę dobrze zbudowany. W wolnym czasie grałam razem z nim w kosza- niezdarnie, ale grałam. Czułam się przy nim wolna, tak jak bez niego. Może to dobrze albo i źle. Nie ograniczał mnie nigdy. Momentami bywało, że upominał mnie przed jakimiś ważnymi wydarzeniami w świecie mody. Od par miesięcy mieszkałam razem z nim. Nie wiedziałam czy ten związek będzie udany, ale chciałam żeby trwał jak najdłużej. Obiecał mi, że przyleci ze Stanów jutro z rana. Mieli prawie cały dzień dla siebie, bo dopiero wieczorem czekały mnie obowiązki. Od poniedziałku zaczynała sesję zdjęciową reklamującą firmę sportową, z którą podpisała kontrakt. Na początku nie byłam z tego tak bardzo zadowolona. Dopiero po pewnym czasie przyzwyczaiłam się to rej myśli i przyleciałam do Polski. Będzie dobrze – pomyślałam – zarobię i wrócę. Nic mnie tu nie trzyma.

|Amanda|

Odwróciłam wzrok i spojrzałam na zegarek. Jeszcze dziesięć minut do końca i stąd wyjdę. Przejdę się tym parkiem, kupię lody, a dalej lemoniadę. Usiądę na chwilę i zatopię w myślach. W końcu rozbrzmiał donośny głos mężczyzny, budząc mnie z transu. Wszyscy podnieśli się ze swoich krzeseł i zaczęli pakować. Eliza miała ołówek za uchem. Wpatrywała się uparcie w rysę na ławie. Po chwili odpuściła i zapakowała wszystko do plecaka. Wypadłam z budynku i zatrzymałam przy chodniku. Przede mną stał mój samochód. Otworzyłam szeroko oczy ze zdziwienia. Za kierownicą nie siedział nie kto inny jak Lea. Uchyliła lekko okno i zawołała do mnie. Zmarszczyłam brwi, ale wsiadłam do wozu. Zapięłam pasy i spojrzałam na siostrę.

- Jedziemy gdzieś? – zapytałam zdezorientowana

- Zobaczysz – odparła z uśmiechem. Nie minęło pół godziny, a za nimi mignął znak Warszawa. Pokręciłam głową ze zrezygnowaniem.

- Gdzie Ty mnie w ogóle wieziesz?

- Dowiesz się za jakieś dwie godziny – wzruszyła ramionami i minęła kolejny znak. Skręciła na rondzie.

- Nogi mi cierpną, pragnę postoju. I jestem głodna! – narzekałam.

- Ustaniemy na najbliższej stacji i pójdziemy coś zjeść – westchnęła. Z powagą kierowała autem. Jechała ostrożnie, mimo tego że szybko. Nie przeszkadzało jej nic, nawet głośna muzyka. Nie miałam siły, by się z nią teraz wykłócać. 

______________________________________________

Boże, jak ja nienawidzę początkowych rozdziałów. 

Jak pięciolatek. 

Jeszcze trochę się pomęczycie. 

Tylko trochę.